Zaterdag 13 dec.1997. ‘s Ochtends zeven uur: vertrek per Lufthansa vanaf Schiphol. Na een overstap in Frankfurt en een tussenlanding in Caïro landden we om acht uur ’s avonds in Addis Abeba. Na een hele poespas met geldwisselen en controles om halfelf naar het hotel. Hier werden de "slapies" verdeeld: Gijs en ik werden het meteen al eens om de komende maand de tent te delen.

Maandag 15 dec. 1997. Vandaag een tocht zuidwaarts van ± 5 uur naar Arba Minch. Eerst rijden we nog gedeeltelijk over asfaltweg, later steenslag; veel gaten. We zien al wel veel ook voor ons herkenbare vogels: ooievaars, (Europese) kraanvogels, maraboes, gieren, kuifarend, in Lake Langano pelikanen en visarenden: prachtige vogels! Karmozijnen bijeneters zie je plaatselijk bijna als mussen!

De weg wordt moeilijker, soms diepe sporen, diepe gaten, ’t gaat langzaam!

Woensdag 17 dec. 1997. We ploeteren nog verder naar ’t zuiden, richting Magopark. We komen echter zo vaak vast te zitten dat we moeten besluiten de pogingen op te geven; heel jammer maar ’t is niet anders. Saskia, onze reisbegeleidster, heeft twee vorige keren ook al op moeten geven en ook de reis na ons, horen we op de reünie, is het niet gelukt! Regen in de droge tijd: het schijnt een gevolg van El Niño te zijn!

Op het punt waar we het verst in de bush gekomen zijn had ik een toevallige ontmoeting met twee Afrikaanse jongemannen die me een plaatselijk zeer kenmerkende bijenkorf toonden, cilindervormig, met meerdere gaten aan een kant, ± een meter lang. We zagen deze ook op veel plaatsen in bomen hangen.

Donderdag 18 dec. 1997. ’s Morgens voor ’t eerst de mogelijkheid gekregen (wat tijd betreft) om wat te schrijven!

We reizen door naar een campsite, weer bij een missiepost, nu met een windwatermolen zodat er geen gebrek is aan water. Ik heb hier onder het wakend oog van de plaatselijke vrouwelijke bevolking mijn hele blote lijf heerlijk van ’t stof bij de pomp ontdaan; je krijgt daarvoor nl. niet zo vaak de gelegenheid! De lokale bevolking liep uit vanzelf en bleef de hele nacht nogal luidruchtig aanwezig, compleet met kalashnikovs: een slechts tot op zekere hoogte veilig gevoel omdat je ook niet wist wat zij eigenlijk wel van je wilden! We hebben hier ook voor ’t eerst gebruik gemaakt van ’t muskietennet, pas toen we al aardig gestoken waren dus als mosterd na de maaltijd maar omdat ie geïmpregneerd was werden de muggen niet alleen tegengehouden maar stierven ze ook de gifdood!

Vrij. 19 dec. 1997. Nu schrijf ik bij een kaarslichtje in Konso in een hotelletje na een onweersbui. ’t Is nu halfacht en ’t regent alweer. Ik ga nu eerst eten en schrijf later verder. We overnachten deze keer in een hotelletje wat meer lux lijkt dan ’t in werkelijkheid is. Buiten is ’t enorm modderig, kleiig, en we moeten over buiten naar ’t toilet, dat ook al niet beter is!

Jammer dat ‘t al direct enorm begon te regenen: de mannenhuizen waren een welkome schuilplaats: hier bloeide de conversatie ook op met de jonge autochtonen. Het blijkt dat ze voor een groot deel een behoorlijke opleiding genieten. Al op de lagere school krijgt men Engelse les en in ‘t voortgezet onderwijs krijgt men praktisch alleen les in ‘t Engels, uit Engelse boeken, behalve de nationale geschiedenis en de taal worden in ‘t Amhaars onderwezen. M’n vijftienjarige gids liet me zijn boeken en schriften zien en verklaarde me helder en duidelijk een toch wel ingewikkelde algebraïsche vergelijking + oplossing! Uiteindelijk werd het rennen naar de bus maar toch kliedernat èn… wat erger was: we hadden een behoorlijk aantal vlooienbeten opgelopen! Achteraf zou blijken dat ik er in Nederland zelfs nog lang (maanden) last van zou hebben!

Veel mensen zien we ook: midden in de bush hoeven we maar even te stoppen met de truck of na een paar minuten staan er al wel enkele nieuwsgierigen om ons heen.

Zondag 21 dec. ’97.

net vóór de veranda op de helling in de bush hoor ik gesmak, gerommel en ineens gekrijs: een behoorlijke groep bavianen kiest er domicilie en laten zich zo nu en dan ook zien. Marcel wil dat wel eens van dichterbij zien voor de beste foto en loopt voorzichtig om, langs een hoop vuilnis en ineens… roetsj… langs z’n benen… een varaan van een goeie meter zie ik bij ‘m wegschieten: wat een schrik, maar ook een prachtig verhaal! ’t Schijnt een zeldzaam beest te zijn want niemand kent ‘m, behalve Freek: op Komodo (Indonesië), daar had je pas grote!

De was kwam terug, nog wel niet droog en ook m’n mooiste boxershort was er niet meer bij! Die krijg ik ook niet meer terug, maar om de was bij te drogen krijgen we nog voldoende gelegenheid zullen we later merken.

De Afriesj-truck waar we verder mee zullen reizen is inmiddels aangekomen, alles is overgeladen en we nemen dus afscheid van de drie Landcruiserchauffeurs Bratu, Abebe en Branu met dank voor hun energieke inzet!

Onderweg naar Sodo nu; eerste stuk weg is steenslag, later asfalt: een hele luxe!